Asım Gültekin mütevazı kişiliği ile herkesin ilgisini çeken ve takdir edilen bir güzel insandı. Onun yaptıklarını yapabilecek kaç kişi olabileceğini de düşünecek değiliz. Bazı insanlar nevi şahsına münhasırdır, öyle gelir ve öyle gider.

Bizim mahallenin insanları onu tanır, tanıyan çok azdır. Tanındığı kadar kıymeti bilinmiş midir? Buna olumlu cevap vermek zor. Çünkü bizim mahallenin problemi bu; içlerinden çıkanları takdir etmekten uzak, hatta bazen kıskançlık duygularıyla görmezden gelmek gibi bir duruşları var. Asım Gültekin bunlara ihtiyaç duyar mı, elbette hayır. Çünkü ulvi bir gayenin peşindeydi. Kimin ne diyeceği, kimin onu nasıl göreceğinin çok da önemi yoktu. Onun derdi gençlerdi. Derdi olan gençler/dertlenenler, ümmetin dertlerini yüklenenlerin çoğalması için çırpındı durdu. Sessiz ve derinden. Vefatından sonra yazılanlara baktığımızda bunu çok net bir şekilde görebiliriz.

Son zamanlarda yazılarının yan ısıra Rasim Özdöneren Bey’in işlerini kolaylaştırmak adına bir çalışmanın içindeydi. Aynı zamanda kendisinin konuşmalarını da görmekteydik.

Onun Konya’ya geldiğini duyunca dinlemek istedim. Kendisine haber vermeden salona gittim. Salon doluydu, gençlerden bazıları (bazı haşarı gençler) onu anlamak ve dinlemekten çok uzaktaydı.

Sükûnetini koruyarak konuşmasına başladı. Konuşmacı açısından dinleyicilerin tepkisi ve salon içindeki tutumları önemlidir. Netice itibariyle hepimiz insanız ve etkileniriz.

Konuşmasının sonunda sessizce ayrıldım. Ama bir şeylerden rahatsız olmuştum. Asım kardeşimin rahatsızlığından ben de rahatsız olmuştum. Ona şu mesajı yazdım:

“Esselamü aleyküm Asım kardeşim, sizi bugün özellikle dinlemeye geldim. Allah sizden razı olsun. ‘Allahçı’ olarak az da olsa egonuzun olduğunu itiraf mahiyetinde söylediniz. Oldukça da sabırlı davrandınız. Sabrınızın karşılığında sizi dinleyen bir gurupla rahatça konuştunuz. Eyvallah. Sizi oğlum da … Lisesinde dinlemiş. Akşam bahsedince şartları zorlayıp sizi dinlemeye geldim. Konuşma şeklinizle ilgili olarak bir kaç şey söylemezsem sorumlu olacağımı düşünüyorum. Sizin gibi insanların sayısının çoğalması duamdır. Düşünmeye sevk ediyorsunuz, güzel. Ama düşünmek istemeyenlere anlatıyorsunuz. Bu daha da güzel . Size ders verecek değilim, lütfen öyle algılamayın. Âcizane bir hususu dile getireyim: Konuşmalarınızda gürültücü ortama tarzınınız sebep oluyor. Bunu gözden geçirin lütfen… Sizin gibi beyinlerin daha çok dinlenmesi arzumdur. Allah razı olsun, sayılarınızı çoğaltsın. Ben sizden istifade ettim. Allah’a emanet olun.”

“Aleyküm selam hocam. Sizin Konya’da …. Lisesinde idareci olduğunuzu okudum. Bileydim sizi mutlaka görmek isterdim. Uyarınız için teşekkür. Keşke selamlaşsa idik. Konya’da görüşmek tanışmak selamlaşmak isteyeceğim 3-4 kişiden biri idiniz.

Uyardığınız konuda haklısınız. Dediğiniz şeyi ben de düşündüm. Çocukların ne suçu var dedim kendime sonradan. Şöyle oldu: biz ilgili organizatör arkadaşlara sadece seçme çocuklara konuşmayı arzu ettiğimi söyledim. Onlar da idareye söylemişler. Fakat idare inat etmiş 11. sınıflardan 3-4 sınıf indirmişler.

Baktım çocuklar çok ilgisiz, çok ciddiyetsiz. Yani bir kısmı. Ben 15 yıldır böyle kalabalıklardan uzak duran bir insanım ağabey.

Şimdiye kadar yazarları ilim adamlarını kalabalıklara değil 20-30 kişilik 40-50 kişilik bir derdi olan gruplara halkalara konuşturdum. Kendim de daha niyeti belli, amacı derdi belli insanlara konuştum yıllardır. Kalabalıktan özellikle kaçtım.

İdareci inadına çok üzüldüm.

Konuşmanın başında alttan alarak sürdürmek istedim ama moralim bozulmuştu bir kere ve goygoycu ekibin toparlanmaya niyeti yoktu.

Onların bir an evvel çıkıp salonu terk etmelerini diliyordum ama bunu söyleyemiyordum. Biraz zaman aldı çıkıp gitmeleri...

Oğlunuzun okulunda da çocuklar seçilmiş değildi, saygısız değillerdi. Onlara sevgi ile konuştum.. kaygı ile.. coşku ile aşk ile...

Bu sebeple bahsi geçen okuldaki konuşmada ise can sıkıcılardan kurtulmak istedim kurtuldum.

İlk dakika tanrı girişi yapmak hoş değildi belki ama merak uyandırır diye onu demiştim.. nerde…”

Bu konuşmalardan sonra da diyaloğumuz devam etti.

Bir başka yazışmamızda:

“Hocam, yarın akşam Konya’dayım inşallah. Müsait olursanız ben de misafir edenlerle ayarlayabilirsem sizi de görmek isterim… Gece 10-11 gibi ineceğim herhalde. Program gündüz 4-5 gibi…

Esselamü Aleyküm hocam kitabı nasıl buldunuz? Eleştirileriniz? Tavsiyeleriniz? Beğendiğiniz yerler, hoşunuza gitmeyen yerler? Yazabilirseniz memnun olurum. dua ile…

“Aleyküm selam kıymetli Asım kardeşim. Alışmak Ölümüne Karşı kitabınızı severek okudum. Müstefit oldum. Okunası bir kitap. Allah razı olsun yar ve yardımcımız olsun.”

Bundan sonraki zamanlarda da konuşmalarımız devam etti gitti. Ama yüz yüze oturup muhabbet etme imkanı olmadı hiç.

Onu faydalı olacak tarzı keşfetmiş biri olarak daha dar kapsamlı konuşmalar yapma hevesinde gördük. Aslında doğrusu da buydu belki. Kalabalıklardan uzakta kalmak, öğrenme hevesi olanlarla konuşmak, onların geleceğe hazırlanmasında düşünce üretmelerinde katkı sağlamak…

Asım Gültekin elinden geldiğince bunu yaptı, yaptı ve gitti. Arkasında sevenleri ve onun yolunu takip edecek gençler bıraktı da gitti. Ne olduğunu ne olmadığını/olamayacağını gösterdi de gitti. Çekişmelerden, yarışlardan ve öne çıkma çabalarından uzak olduğunu gösterdi de gitti…

Allah'ın rahmeti onun, imanla göçmüşlerin ve tüm Müslümanların üzerine olsun. Mekanın cennet olsun…