Bu bir bayram yazısıdır.

E o zaman bayramlık ağzımı açmam lazım. Hani “açtırma bayramlık ağzımı” derler ya, onun gibi. İşin aslı bu cümlenin de anlam kaymasıyla ne hale geldiğini hepiniz bilirsiniz. Her alanda kaymaların yaşandığı bir dönemde bunun da normal olduğunu düşünmek mümkündür.

Çocukluğumda yaşadığım güzel anılar, unutulmaz anlar hep çocuklara mahsus duygularla zihnimizdeki yerini korumuştur. Mantar tabancası ile yaptığımız kovalamacalar, yeni elbiselerimizle bayram namazı için camiye giderken, sabah erkenden, günün ışımasından önceki yeniden dirilişi hatırlatan köy üstündeki serin sessizliğin kulağıma fısıldadığı deruni ve ilahi duygular, camide bayram namazı kılmanın özel ayrıcalığıyla büyümüşlük hissi…

Babamın cami çıkışında gözümün içine bakarak ve gülümseyerek “aferin sana” demesinin dayanılmaz sevinci, hele eve gelince el öpmek için yaş önceliğine göre ana-babamızın elini öpmenin bayrama mahsus olduğu hissiyle sıraya geçmemiz…

Ha şunu da unutmamak gerekir: yemek. Bayram yemeği. Köylerde köy odalarında çoluk çocuk herkes tarafından toplu halde yenen o tadı damağımdaki yemekler. Şimdilerde onlar da kayboldu gitti. Rahmetli anam günler öncesinden bayram yemeği telaşına kapılırdı. Su böreği olmazsa olmazlardandı. İkinci vazgeçilmezimiz bizim “sütlü” dediğimiz şimdilerde adı sütlaç olan tatlı. Çocuksu hatıralarımın içinde çok farklı bir yerde duruyor. Sonra da mevsimle ilgili değişen yemekler süslerdi sofrayı. Mahallenin bütün çocukları aynı kaptan yemek telaşının yarışa dönüştüğü anılarımız…

Ya şimdi. Şimdiki çocuklarımız. Nerden başlasam, nasıl başlasam bilemiyorum. Bayram harçlıklarını internetkafelerin bunaltıcı havasının verdiği kasvetin içine gömenlerden mi başlasam acaba. Yok yok bayram da bari eş dost ziyaretini yüksünen gitmek istemeyen, siz gidin ben televizyon seyredeceğim, bilgisayar oyunu oynayacağım, diyen çocuklarımız…

Bizim kimliğimizi tamamlayan dinden kaynaklanan geleneklerimiz çerçöp gibi buruşturup atılırken, çaresizliği iliklerimize kadar hissettiğimiz güzel davranışlarımızın yok olup buharlaştığı gençlik ve gençlerimizin gelecekte bayram olgusu ve bayram duygusunun nasıl olacağını da merak etmeyenimiz yoktur…

Çocuklarımız;

Yarınlarımız,

Geleceğimiz,

Ülkemizi emanet edeceğimiz yavrularımız…

Geleceğe hazırlamak çok kolay değil elbette. Büyük bir özverinin yanında müthiş kararlılık da ister. Bu anlamda bayramların etkisini yabana atmayınız. Bayramı fırsata çevirmek elimizde. Geçmişte yaşadıklarımız günümüze uygun hale getirebiliriz. Bayramı bayram gibi yaşamak gerekir. Yaşatmak da bizim elimizde…