Geçen dönemde birçok yenilik gördük geçirdik. Neler olduğunu anlatmak öyle kolay değil. Bir anda kabullenilecek şeyler de değil. Sonuçta bir bakan görevinden alındı. Yerine yeni bir bakan getirildi. Gerçi Türkiye'de en çok değişen bakanlıklardan biridir Milli Eğitim.

Bunun temellerinde neler olduğunu birkaç düşünce ile beyan etmek, birkaç satırla açıklığa kavuşturmak mümkün değil. Tarihin derinliklerinden gelen sıkıntıların katlanarak günümüze bir dağ gibi büyüyerek gelmiş olması bu kurumun sıkıntısıdır. Belki de harf devrimine kadar gitmek gerekir. Öyle ki bir anda bütün âlimlerin cahil bırakıldığı bir başkalaşım yaşadı bu millet. Yeniden bir yazı öğrenme çabası yıllarca olmamız gereken yere gelmemizin önündeki en büyük engellerden biri oldu. Kendi kültürümüzü, kendi örfümüzü öcü görme ilkesizliği de eğitimdeki gelişmemizin önünde bir zebani gibi bekledi.

Sadece İmam Hatip Liselerinin önünü tıkamak için kendi boğazına ot tıkayan sistemi büyük bir başarı gibi yıllarca sundular. Oldu olmadı, okuma oranı yükseldi övünçleriyle yere göğe sığdırılamadı. Ama uluslararası platformda bilimsel ve bilgisel bir başarıya imza atamadı. Bizim de varız dediğimiz bir ilerlemeyi gören bile olmadı.

Zihnin içini doldurmak yerine kılık kıyafet ile uğraşarak nice zeki kızlarımız bu kulvarın dışına büyük bir övgüyle atılıverdi. Hatta okumak istiyorlarsa şurada burada okusun diyen büyüklerimiz(!) bile oldu bu ülkede. O çocuklar sanki bu ülkenin vatandaşları değildi. Onlar okullara girince sanki devlet yıkılacaktı. Ama dertleri o değildi, başkaydı. Onlar egemen olmanın tadını çıkarmak ve başaklarına tattırmak istemiyorlardı. Onlarda biliyordu devletin örtüyle, düşünceyle yıkılmayacağını. Kurdukları kocaman bir korku imparatorluğuydu. Şimdi okullara örtülü giriliyor, hiçbir şey değişmiyor, devlette yıkılmıyor. Hatta vatandaş devletine daha çok güveniyor, kendisini güvende hissediyor…

Okullarda Kur'an derslerinin olması (olması gerekiyordu) bile ülkenin üretilen korkunç senaryolarının yanlışlığını ortaya koymaya yetti. Değişen bir şey yok. Devletin kurumları yerinde duruyor. Yıllarca uydurulan düşünceler doğru değilmiş… Kendine dua edecek evlat yetiştirmeyi kim istemez ki? Devletin yaptığı da bundan ibaret…

Alışık olmadığımız serbest kıyafet konusunda fırtınalar koparıldı. Bunu kimisi ideolojik, kimi de ticaret açısından baktı. Hâlbuki tek tipe herkes hepimiz karşıyız. Kendini ifade edecek, kendine güvenen ne yaptığını bilen nesiller yetiştirmek istiyoruz hepimiz. O zaman bu karşı koyuş neden. Nedeni kendimizde. Biz tek tip yetişmişiz, velilerimiz de…  Alışamadık. Bunun için zamana ihtiyacımız var belki. Gerekçelerin hepsi aşılamayacak şeyler değil. Birinci sınıftan itibaren başlansaydı alışırdık birlikte. Çocuklarımız bunun sıradan, günlük ve olması gereken olduğunu çoktan kavramış olurlardı. Serbest kıyafetin okullarda uygulanmasında görev alanlar da bunun farkına varamadı. Herkes her şeyden el etek çektiği için iş birazcık çığırından çıkmış olabilir. Zamanla düzeleceğini umuyorum…

Kim bilir bir gün ziller çalmadan derslerin başlayacağı bir güne de geliriz ve bu konuda da bir yazı yazarız.

Eğitim konusunda elbette ki güzel günler bekliyoruz. Gelecek, eğitim yoluyla elde edilecektir. Öğretmemelerimize büyük görevler düşüyor. Velilerimiz çocuklarına daha farklı yaklaşımlarla yol göstermeli… Bu zor görevin baş aktörleri olan öğretmenlerimize başarılar dilerken çocuklarımız da beklentilerimizin yaşandığı dönemin başarı aktörleri olacaktır. Onlara da başarılar…