Yaklaşık yarım asırlık ömrümde neler görmedik ki. Yazmak gerek aslında. Gelecekteki kuşakların dedelerinin neler çektiklerini öğrenmeleri için.  Vay desinler, dedelerimiz ne kadar da zulüm görmüşler. Mesela öğrencilere Kuran okuyun, okutun dediği için, onların daha inançlı olmaları için tefsir anlatan öğretmenlerin, hocaların mahkeme kapılarında süründüklerini öğrensinler.

Başörtüsü sebebiyle okullara alınmayan ninelerinin olduğunu bilsinler.

İnançlı ailelerin çocuklarının askeri okullara giremediklerini hatırlasınlar.

Devletin hizmet yerine hükümranlık kurmak için yapılandığını dedelerinin düşüncelerini bile açıklayamadıklarını unutmasınlar…

Daha dün gibiydi insanların inançlarından dolayı küçümsendiği, çeşitli yaftalarla hakarete uğradığı. Kitapların yasaklandığı, yazmak için mangal gibi yürek gerektiği. Bunu yapanlar oldu mu? Elbette oldu. Birçoğu çeşitli isnatlarla yargılandı. Hücrelere tıkıldı. Kimisi İrancı oldu, kimisi Kaplancı, kimisi de Atatürk düşmanı… Yaftalar çoktu.

Maksat Müslüman’a zulüm olunca gerisi teferruat olarak algılandı. Zülüm şahane gerekçeler bahane de diyebiliriz buna…

Öğretmenler bile kendilerini öğretmenler odasında rahat hissetmezken gerçeği nasıl anlatabilirlerdi ki? Aynı şekilde vaizler dinin gerçeklerini nasıl dile getirebilirlerdi ki?

Nice yiğitler zindanlarda çürütüldü. Belki de onlar bu ülkenin şaha kalkmasına katkı sağlayacaklardı. Bu ülkenin mazideki şanlı köklerinden yeniden şanlı atiye taşıyacaklardı. Ülkeyi muasır medeniyetlerinde üstüne taşıyacak olanlar onlardı…

Bir gün bir yiğit çıktı medya. Durun! dedi, durun. Yapılan haksızlıklara bir karşı duruştu bu. Sessiz kalabalıklar bir anda bu sesi duydu, kulak verdi. Kendilerinin sesiydi. Susturulmuş, korkutulmuş yığınların sesi…

Duydukları ses devam etti:

Bu ülkenin sahipleri biziz. Bu ülkeyi kimseye kurban etmeyiz. Sahipleniyoruz. Bu ülkenin insanı her şeye layıktır. Yedirmeyiz, yedirtmeyiz… Vatan evlatlarını ezmeyiz, ezilmesine de müsaade etmeyiz. İnançlarla alay edilmesine de izin vermeyiz, dinlerini yaşamasına engeller de çıkartmayız, çıkarttırmayız…

İnsanlar inandıkları gibi yaşamalıdır. Biz ezik bir millet olamayız. Ses vermeliyiz sessiz milletlere, ses olmalıyız Suriye’ye, Filistin’e, Mısır’a, Irak’a…

Millet bu sesle uyandı. Kendine geldiğinde unutturulan bir gerçeği hatırladı. Hatırlamakla kalmadı, haykırdı. Gür sesi dua dua yükseldi. Bütün Müslümanların gönlüne düştü. Gönüllerdeki ateşin sıcaklığı ona olan muhabbeti artırdı. İnsanların sevdiğini Allah da severdi.

Bu bir içtimai meseledir. Şahsi olarak düşünülemez. Ondandır kendimden çok onun için dua etmem. Toplumun bekası benimkinden önemlidir. Zira bu millet İslam’ın sesi olamaya devam edecektir.  

Kimsesizlerin sesi olduğu içindir kucak kucak dualar. Haksızlıklara dur dediği içindir mazlumların dualarında yer alması…

Kuranı Kerim dersleri okutulmaya başlandığı içindir Müslümanların dillerinden gönüllerine yol bulan dualarında yer bulması. İmam Hatipler yeniden açıldığı içindir minik çocukların yürek dillerinden dökülenlerde yer etmesi…

Bu ülkenin kaynakları hep aynıydı. Yerine yenileri ilave edilmedi. Aynı kaynaklarla asır boyunca yapılamayanları yaptığın için milletin gönlünün nadide yerindesin. Bu dualar sana yeter. Yürü be yiğidim, şimdi yürüme zamanıdır. Eski şanlı tarihimizdeki gibi İslam coğrafyasının sesi ol. Bu coğrafyanın mazlum insanlarının duası da seninle. Mazlumların ahı kalmaz yerde. Dualarla korurlar seni.

İşte yediden yetmişe herkesin duası bu nedenle seninle. Bu millete senin gibi bir yiğidi hizmet için gönderen Allah’a şükrediyor. Senin gibi insanına hizmet aşkıyla çalışan bir başbakan duayı hak ediyor. Dualarımız seninle…