Güzel Okuldan Güzel İnsanlar Yetişti 1

Çocukken ayrıldım köyümden. Daha yaşım 1o bile olmamıştı.

Kayıtsız olarak başladığım ilkokulda ilk okuma yazma öğrendiğim için senenin sonunda beni ikinci sınıfa geçirmişler ve böylece küçük yaşta okula başlamış oldum. Köyde imkânsızlıklar diz boyuydu. İnsanlar birkaç dönümlük kıraç arazilerinden kaldırdıkları mahsulü kışlık yiyecek, samanı da hayvanlarına yetecek kadar olunca çok mutlu olurlardı. O zamana kadar köyden okumak giden hiç kimse olmamıştı. Köyün çocuklarının geleceği kıraç araziler ve gölden tutacakları birkaç kilo balıktan elde edecekleri gelire bağlıydı.

Köyden dışarı çıkmamış biri olarak ilkokulu bitirince kendimi köyümüzün bağlı olduğu ilçe Çumra’da buldum. Yıl 1974 ve Çumra’ya imam hatip açılmıştı. Okul Çumra’nın dışında bir yer sayılırdı. Yemyeşil Çarşamba kanalının yanındaydı.

Benim gibi köylerden gelmiş çocukların çoğunlukta olduğu bir ortam vardı. Yaklaşık 180 civarında öğrenci kayıt yaptırmıştı. Kalacak yeri olmayanlarla Merkez Kuran Kursunda yatılı olarak kalmaya başladık. Pansiyon ücretini veremeyecek fakir çocuklar çoktu. Köyüm Apasaraycık’tan da 7 kişi ile birlikte imam hatibe başladık ve bir yıl boyunca burada kaldık.

Daha önce Çumra’ya yerleşmiş olan köylümüz Camızcılar varlıklı insanlardı. Dükkânları vardı ve ticaretle iştigal ediyorlardı. Köyümüzün çocukları okusun diye bizi getirip okula kayıt ettirmişler ve yurt paralarımızı da ödemişlerdi.

Merkez Kuran Kursunda kalıyor sabah erkenden okula yürüyerek gidiyor derslere girip okul bitince tekrar yürüyerek Ulu Caminin yanındaki Merkez Kuran Kursuna dönüyorduk. Bir hayli öğrenci vardı. Çünkü gidiş gelişlerimiz kalabalık bir grup halinde oluyordu…

İlk sene çok zor oldu. Alışık olmadığımız düzenli bir hayat epeyce zorladı. İlk yılın sonunda sadece 4 kişi kaldık. Camızcılar bizim yurt masraflarımızı çekmeye devam ettiler. İlerleyen zamanlarda sadece iki kişi Çumra İmam Hatip Lisesini bitirdik. Diğer bitiren de uzun süre imam hatiplik yaparak şimdiler de emeklilik hayatı yaşayan Hüsamettin Ulupınarlı’ydı.  

Daha sonra okulun yanına pansiyon binası açıldı da aynı bahçenin içinde eğitim görmeye devam ettik.

Bize değer veren öğretmenlerimiz vardı. Bizi adam yerine koyan ve bizimle ilgilenen. Onlardan birisi Necati Özkan’dı. Bizi evine davet eder o zamana kadar görmediğimiz kek, börek ve çörekle birlikte çay ikram ederdi. Bizimle abi kardeş, baba oğul gibi konuşur, nasıl bir insan olmamız gerektiğini anlatır dururdu. Onun yanında kendimi çok değerli hissederdim. Onun bizi korumak için çabaladığını görünce kendimi daha güvende görürdüm. Bu kadar cana yakın bu kadar hayatın içinde olan bir insandan etkilenmemek mümkün müydü?

Bize Müslümanın şahsiyetini anlatırdı. Bizim değerimizin iman ile oluştuğunu farklı örneklerle zihinlerimize yerleştirirdi. Onun yaptıklarını unutamam. Bana göre tam bir fikir ve eylem insanıydı. Hatta bir kahramandı. O bir imam hatipliydi. İmam hatip için yapamayacağı hiçbir şey yoktu. Hatta hayatının tam ortasında imam hatipli öğrenciler yer etmişti. Onun imam hatipli oluşuydu bizim de insani ve İslami duygularla bezenmemizi/beslenmemizi sağlayan.

Anarşi döneminde onun gölgesi bizim için bir sığınaktı. Jawa motoruna biner bizi rahatsız eden saldırganların peşine düşerdi. Onları yakalayıp teslim ettiğine şahit olmuştuk defalarca. “Korkmayın!” derdi “Korkmayın Allah bizimle.”

İnanan insan güçlüdür. Ben ondan öğrendim cesareti. İmam hatipli olmanın verdiği bir cesaret olarak gördüm hep onu. Bize karşı bir haksızlık olduğu zaman ilk önce onu görürdük.

Sözünün arasında, bu kadar insana yakın davranmasının görev olduğunu ve bunu imam hatipte öğrendiğini söylerdi. Yardım etmenin gerekliliğini, kendine olan güvenin temelinde var olan duyguyu da imam hatipte öğrendiğini söylemekten geri kalmazdı.

Çok şey kattı bana. Çok şey öğretti. Faydalı olmak için çok okumak gerektiğini, Kuran’ı okumak ve anlamak için çalışmak gerektiğini de…

Sonra onun öğrenciye yakın olmasını, cesaretini, imam hatip ve öğrencisi için ölümü bile göze alabildiğini görenlerin şikâyetiyle sürgün edildi.

Mümin olmanın gereklerini bize öğreten hocadan mahrum kalmamız elbette bizi üzdü. Lakin bizim içimize bir tohum atmıştı. Biz farkına varmasak da imam hatipli olmanın tohumuydu bu…

Gittiği yerde de bize yaptıklarını yapmaya devam ettiğini duymuştuk. Öğrenci canlısı olmaya devam ettiğini ve mümin cesur olur düşüncesinin gereğini yerine getirdiğini de…

Bize güven aşılayan imam hatipli olmanın önemini anlatan hayatıyla örnek olan, toplumla da ilişkisini üst düzey tutan hocamız genç yaşta rahmetli oldu. Rabbim mekânını cennet eylesin.

O gitti ama onun düşüncesi ve emeğiyle yetişen çok sayıda insan onun misyonunu devam ettiriyor.